Geneza Łacińskich Nazw Miesięcy

Pierwotnie długość roku Rzymianie ustalili na IV miesiące trwające po 30 dni każdy. Nazwy tych miesięcy utworzono od imion od bogów: Mars - Martius, Aprilis - Aphrodita, Maius - Maia, Iunius - Iunona; tak więc początek roku przypadał na I Marca. Ponieważ rok liczył zaledwie 120 dni, powodowało to daleko idące konsekwencje; ze względu na to, iż co roku każdy miesiąc wypadał w innej porze roku - postanowiono wprowadzić modyfikacje do kalendarza. Dodano następne 6 miesięcy - dzięki czemu rok liczył już X miesięcy. Tym razem miesiące otrzymały nazwy od łacińskich liczebników (V,VI,VII,VIII,IX,X): quinque - Quintilis, sex - Sextilis, septem - September, octo - October, novem - November, decem - December. Rok kalendarzowy trwał jednak wciąż o circa 65 dni krócej niż rok słoneczny (solarny). Dzięki dodaniu jeszcze dwóch miesięcy - Ianuariusa oraz Februariusa - długość roku kalendarzowego aproksymowała długość cyklu obiegu Ziemi wokół Słońca już tylko z błędem około 5 dni. Z tego powodu liczba miesięcy ustalona na XII nie została zmieniona do dnia dzisiejszego, a dalsze udoskonalenia kalendarza opierały się odtąd jedynie na operowaniu długością dni poszczególnych miesięcy w ściśle określonych latach.

Zestawienie tabelaryczne: